სახელითა მამისათა და ძისათა და სულისა წმიდისათა!
ჩვენთან არს ღმერთი!
პატიოსანნო მამანო, ქრისტეს მიერ საყვარელნო ჩვენო სულიერნო შვილნო!
გილოცავთ წმიდათა თავთა მოციქულთა, პეტრეს და პავლეს დღესასწაულს. დღეს ჩვენ ვიხსენებთ ცხოვრებას და მოღვაწეობას ქრისტესთვის თავდადებულ მოღვაწეთა, რომელნიც, თითოეული, თავის მხრივ, გამორჩეული ნიშან-თვისების მატარებელია და უდაოდ ბევრი შეიძლება ითქვას იმის შესახებ, თუ როგორი თავდადებული, მდიდარი სულიერი ღვაწლით და მოწამეობით დატვირთული ცხოვრება განვლეს მათ, მაგრამ არსებითად მნიშვნელოვანია, რომ ღრმად გავიაზროთ, თუ რას ნიშნავს და რას გვაძლევს დღევანდელობაში მათი გახსენება, რა იმპულსები უნდა მივიღოთ ამ წმიდა მოღვაწეთაგან.
მოციქულები პეტრე და პავლე უფლის მიერ სხვადასხვა დროს და სხვადასხვა ვითარებაში იქნენ მოწოდებულნი განაკუთრებული მისის შესასრულებლად. პეტრე მოციქულს იესო ქრისტემ ჯერ კიდევ მაშინ მოუწოდა, როცა თავისი ამსოფლიური მისიის განხორციელებას იწყებდა, როცა ათორმეტნი გამოირჩია, ხოლო პავლე მოციქულს - უკვე შემდგომად მისი ჯვარცმისა და აღდგომისა. პეტრე (სიმონი) იყო მებადური (იუდეველი), ხოლო პავლე (სავლე) - ქრისტიანთა სადამსჯელო რაზმის მეთაური (რომის მოქალაქე); ორივე მათგანმა განსხვავებული გზა განვლო, ვიდრე უფალთან მოხდებოდა მათი შეხვედრა, მაგრამ განუზომელი და შეუფასებელია მათი ღვაწლი ახალგაზრდა ქრისტიანული ეკლესიის გაძლიერება-განმტკიცების საქმეში. ისინი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე აღასრულებდნენ მისიონერულ საგანმანათლებლო ღვაწლს და ღმერთისადმი უსაზღვრო სიყვარულის, ერთგულებისა და თავდადების მწვერვალი გახლავთ მათი მოწამეობრივი აღსასრულიც: პეტრე ჯვარზედ გააკრეს, ხოლო პავლეს თავი მოკვეთეს. ამიტომაც, ეკლესიამ პეტრეს და პავლეს, მათი ღვაწლის განსაკუთრებული მნიშვნელობიდან გამომდინარე, უწოდა თავნი მოციქულთანი.
თქვენ იცით, რომ წმიდა ბიბლია ორი ნაწილისგან შედგება: ძველი აღთქმა და ახალი აღთქმა. ახალი აღთქმა, რომელიც ქრისტიანთა საყოველდღეო ცხოვრებისეულ წიგნს წარმოადგენს, თავის მხრივ შეიცავს 27 წიგნს, რომელთა შორის არის ოთხი სახარება, ისტორიული ხასიათის წიგნი - საქმე მოციქულთა, ეპისტოლენი(21) და გამოცხადება იოანესი. ეპისტოლურ ნაწილში ორი ეპისტოლე ეკუთვნის პეტრე მოციქულს და თოთხმეტი ეპისტოლე მოციქულ პავლეს. ეს არის წერილები, რომლებსაც მოციქულები უგზავნიდნენ ახალგაზრდა ქრისტიანულ თემებს და სწავლა-მოძღვრებითი და ზნეობრივი ხასიათის დარიგებებს აძლევდნენ. ეს გახლავთ უაღრესად მნიშვნელოვანი დარიგებები და ამ თემაზე ჩვენ არაერთხელ გვისაუბრია, თუმცა კვლავ საგანგებოდ აღვნიშნავთ, რომ თქვენ მუდამ უნდა კითხულობდეთ მათ ცხოვრებას და საფუძვლიანად იცნობდეთ მათ მემკვიდრეობას; მართალია, დღეს აღარ არის ის დრო როდესაც რელიგიური ლიტერატურა და თვით წმიდა წერილიც კი ძნელად მოიპოვებოდა, მაგრამ ვწუხვარ, რომ დღეს სხვა პრობლემის წინაშე ვართ: წმიდა წერილთან წვდომა პრობლემას აღარ წარმოადგენს, მაგრამ წმიდა წერილის შინაარსით ადამიანები ნაკლებად ინტერესდებიან; ...და გვიჩნდება კითხვა: თუ საღვთო ისტორიისა და ბიბლიური გამოცდილების მნიშვნელობა თანამედროვე ქრისტიანს აღარ მიაჩნია აქტუალურად, მაშ რა საფუძვლებზე აშენებს იგი თავის წარმოდგენებს სამომავლო ცხოვრების შესახებ?! აი, კითხვა, რამაც უნდა დაგაფიქროს! სამომავლო ცხოვრება ხომ აქვე იწყება, დღეს და აქ! მართალია, საღმრთო მცნებების აღსრულება ცხოვრებაში დიდ სულიერ ღვაწლთან არის დაკავშირებული და უმეტესად - მოწამეობასთან (პირდაპირი და არაპირდაპირი გაგებით), მაგრამ ნუთუ არსებობს სხვა, უფრო მარტივი გზა?! მაცხოვარი ხომ ამბობს „მოიჴსენეთ სიტყუაჲ იგი, რომელ გარქუ თქუენ: არა არს მონაჲ უფროჲს უფლისა თჳსისა. უკუეთუ მე მდევნეს, თქუენცა გდევნნენ“ (ინ. 15,20); - ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ კარგად უნდა ვაცნობიერებდეთ, თუ რა სახის განსაცდელებთან შეიძლება მოგვიწიოს შეხვედრა და რატომ. სწორედ ამიტომ, ჩვენი არჩევანი ცხოვრების ქრისტიანულ გზაზე უნდა იყოს გონიერი, გააზრებული; წვდომა უნდა გვქონდეს შინაარსთან და ასე ვაკეთებდეთ არჩევანს.
მოდით პირველსავე სიტყვას მოვიდეთ, დავუბრუნდეთ მოციქულთა თემას და ვთქვათ, - რას წარმოადგენს სამოციქულო მისია? დღეს ამ თემაზე სასაუბროდ განსაკუთრებულად განგვაწყობს მოციქულთა ხსენება. ვისაუბროთ იმაზე თუ ვინ არიან მოციქულები, რაში მდგომარეობს სამოციქულო მემკვიდრეობა და რა მაკავშირებს მე მათთან?
მოციქულები არიან იესო ქრისტეს მოწაფეები, ცოცხალი ღმერთის სიტყვის გამავრცელებლები. მათ შესახებ ნამდვილად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ „ყოველსა ქვეყანასა გახდა ხმა მათი და კიდეთა სოფლისათა სიტყვანი მათნი“ (ფს. 18, 5). მათ მოაქვთ ჩვენამდე, თქვენამდე, ყოველივე ის რაზეც ვსაუბრობთ წმიდა წერილთან, წმიდა გარდამოცემასთან, საეკლესიო ტრადიციასთან ანუ იმ საფუძვლებთან დაკავშირებით, რასაც თავის ფუნდამენტში ეყრდნობა ქრისტიანული სწავლა-მოძღვრება, (ერთი, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია). გადის დრო და ჟამი, მოციქულნი კვლავაც გვიქადაგებენ, მოგვიწოდებენ; სამოციქულო მემკვიდრეობას თავისი აქტუალობა არ დაუკარგავს და არც მისი მნიშვნელობა დაკნინებულა. ამიტომ, დაუშვებელია ადამიანებმა ცვალონ ქრისტეს სწავლება სხვადასხვა ეპოქაში გაბატონებული ტენდენციებისა და კონიუნქტურის მიხედვით; აქ ჩვენ საქმე გვაქვს მარადიულ ღირებულებებთან, რაც თავისი არსით მარად თანამედროვეა და არ ექვემედებარება დაბერებას, დაძველებას. ...და თუ მაინც, ასეთად აღიქვამს მას კონკრეტული ადამიანი ან ნაწილი საზოგადოებისა, ასეთ შემთხვევაში პრობლემა მოსაძებნია ან თვით ამ საზოგადოებაში (რას ესწრაფვის ის) ან მათში, ვინც ვერ მიიტანა სიტყვა და ვერ გაართვა თავი დაკისრებულ სამოციქულო მისიას.
სამოციქულო მემკვიდრეობაზე როცა ვსაუბრობთ, საგანგებოდ უნდა აღვნიშნოთ, რომ ეს მემკვიდრეობა არა მხოლოდ კანონიკურ სამღვდელო ხელდასხმაში მდგომარეობს (როდესაც მოციქულთაგან მომდინარე ხელდასხმის მადლი უწყვეტად მოდის დღემდე და სწორედ ისეთ სამღვდელოებას ვუწოდებთ კანონიერს, რომელთა ხელდასხმის ხაზშიც არ არის სამოციქულო მადლის წყვეტა), არამედ მოციქულებთან და მათ სულიერ მემკვიდრე თაობებთან უშუალო ცოცხალ კავშირში, რაც გამოიხატება იმ სწავლებასთან, იმ მოწოდებებთან შესაბამისობაში, რაზეც მოციქულები საუბრობდნენ და ქადაგებდნენ, რასაც ამოწმებდნენ და ეწირებოდნენ კიდეც. მუდმივი სულიერი სიფხიზლე გვმართებს, რომ ამ მემკვიდრეობასთან ცოცხალი და სრულფასოვანია კავშირი შევინარჩუნოთ.
დღეს ხშირად გაიგებთ საზოგადოებაში საუბრებს იმის შესახებ, რომ ეკლესიაში პრობლემებია. ამის პასუხად იმასაც მოისმენთ, რომ არავითარი პრობლემა არ არის და ამაზე საუბარი დაუშვებელია. გვსურს ამ საკითხს გამოვეხმაუროთ და მცირე განმარტება გავაკეთოთ:
ეკლესიის შესახებ როცა ვსაუბრობთ, უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ეკლესია არის ქრისტეს მისტიური სხეული, რომლის თავი არის თვით იესო ქრისტე. ხშირად, სწორედ ამაზე აპელირებენ ხოლმე ჩვენი ეკლესიის თანამედროვე „აპოლოგეტები“, რითაც ცდილობენ იმის დასაბუთებას, რომ რომ ირგვლივ ყველაფერი დიდებულად არის, რაც ეკლესიის ავტორიტეტს დიდ სამსახურს ვერ უწევს, რადგან არსებობს რეალობა, რომელშიც ეკლესიას, როგორც ინსტიტუციას, უწევს თავისი მისიის განხორციელება. ინსტიტუცია კი არც უცდომელია და არც უცოდველი; ჩემო ძვირფასებო, ერთი, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია, რომლის თავი არის იესო ქრისტე, მართლაც არის წმიდა და შეუცდომელი, მაგრამ ამ თვისებებით ვერ დავიკვეხნით ადამიანები, ვერც სასულიერონი, და ვერც საერონი, ვერც ჩინიანნი და ვერც უჩინონი, ვერც მაღლა მდგომნი და ვერც დაბლა მდგომნი; ხოლო თუ გავითვალისწინებთ, რომ ეკლესიის ცხოვრებას (ვითარცა ინსტიტუციისა) წუთისოფელში წარმართავენ ადამიანები, უნდა ვივარაუდოთ, რომ ვერანაირი პრობლემის არსებობას ვერ გამოვრიცხავთ და ის კი არ უნდა ვეცადოთ, რომ სილაში ჩავრგოთ თავი, არამედ ვიზრუნოთ არსებული პრობლემების აღმოფხვრაზე (შეეხება ის სწავლა-მოძღვრებით, კანონიკის თუ ქრისტიანული ზნეობის სფეროს).
მავანთ არ სიამოვნებთ და აღიზიანებთ, როცა ეკლესიასთან მიმართებაში მოვიხმობთ ხოლმე სიტყვა ინსტიტუციას, მაგრამ სწორედ ეს ტერმინი, ზედმიწევნით გვიჩვენებს და გვეხმარება პრობლემებისა და მათი აღმოფხვრის გზების დანახვაში. ამიტომ, ორიოდ სიტყვით ვთქვათ ზოგადად ინსტიტუციის შესახებ. ინსტიტუციას (ორგანიზაციულ გაერთიანებას), აქვს სტრუქტურა, რომელიც იმართება სისტემურად; ამ სისტემაში დასაქმებულ ადამიანებს შორის განაწილებულია ფუნქციები (კომპეტენციების მიხედვით) და პასუხისმგებლობები.
როგორც კი სისტემაში თავს იჩენს კომპეტენციების დაქვეითება, ან მოირღვევა შიდა წესრიგი, ან გაჩნდება კომუნიკაციის პრობლემა, ჩნდება ფუნქციათა აღრევა, ან ადგილი აქვს ამ ინსტიტუციაში მიღებულ ნორმებთან (მორალური, ეთიკური, ზნეობრივი) და სხვა ისეთ საკითხებთან დაკავშირებულ მოვლენებს, რაც უარყოფითად აისახება ამ ორგანიზაციის რეპუტაციაზე და მის სამომავლო საქმიანობაზე, შექმნილი მდგომარეობა ფასდება, როგორც კრიზისული და საჭიროებს გადაუდებელი ღონისძიებების განხორციელებას მის დასაძლევად.
დღეს, როცა ეკლესიის ორგანიზაციულ მდგომარეობაზე ვსაუბრობთ, სამწუხაროდ გვიწევს იმის აღნიშვნა, რომ სახეზეა კრიზისის ნიშნები, რაც საჭიროებს მის დაძლევაზე ორიენტირებული ნაბიჯების გადადგმას. ამის გარეშე მდგომარეობა კიდევ უფრო გაღრმავდება და საქმე გვექნება არა ნიშნებთან, არამედ ჩამოყალიბებულ კრიზისთან, რაც დიდი ზიანის მომტანი იქნება იმ საქმისთვის, რასაც ამ წუთისოფელში ემსახურება ეკლესია.
ტრაგედია ნამდვილად არ არი ის, რომ ადამიანებს ეშლებათ (თუ, თვით შეცდომა არ არის ტრაგიკული და საბედისწერო ხასიათის); ტრაგედია წაყრუებასა და მოვლენების თვითდინებაზე მიშვებაშია, შეცდომების არ აღიარებასა და გამოუსწორებლობაშია; ადამიანებს სჭირდებათ მოწოდებაც, შესწორებაც და რაც მთავარია - გაფრთხილება!
დღევანდელ წაკითხულ სახარებაში ერთ საინტერესო აზრს მინდა მივაქციო თქვენი ყურადღება; იესო ქრისტე ასეთ კითხვას სვამს, „- რაი თქუან ჩემთვის კაცთა, ძისა კაცისა ყოფად?“ ანუ ხალხი რას ამბობს, ვინა არის კაცის ძე? (მთ. 16,13).
აბა დავფიქრდეთ! განა იესო ქრისტემ არ იცის რა ხდება ხალხში? რას ამბობს ხალხი მის შესახებ? როგორ ფიქრობთ, განკაცებულმა ღმერთმა, რომლისაგანაც შეიქმნა ყოველი, ცა და მიწა, ხილული და უხილავი სამყარო, იცის ყოველი, იცის რა ხდება თითოეული ადამიანის გულში, და არ იცის ხალხი რას ლაპარაკობს მის შესახებ?
ამას იგი მათდა საყურადღებოდ ამბობს; ამით ხომ მაცხოვარი მოციქულთა ყურადღებას ამახვილებს იმაზე რომ იფიქრონ და ყურად იღონ, თუ რა აზრი ბატონობს ხალხში, რათა მოციქულთა (და შესაბამისად, ეკლესიის მამათა) საქმიანობის კონცენტრირება მოხდეს იმაზე, თუ რას ფიქრობს ხალხი, როგორ აისახება საზოგადოების შეგნებაში მოციქულთა ქადაგება, რა გამოძახილი აქვს მათ ქადაგებებს საზოგადოებაში. მოციქულები ხალხისთვის დააგინა იესო ქრისტემ (და არა მხოლოდ ქრისტიანებისთვის, რადგან ქრისტანული თემები ჯერ არც კი არსებობდა). და დაადგინა სწორედ იმისთვის, რომ ხალხამდე მიიტანონ მისი სიტყვა და მოუწოდონ ჭეშმარიტებისკენ. ამიტომ ყოველთვის საინტერესოა ხალხის აზრი და მნიშვნელოვანია მით უფრო, რომ მათ მიმართ ხორციელდება ეკლესიის მისია. სწორედ ამიტომ კითხულობს იესო: რას ამბობობს ხალხი, ვინ არისო კაცის ძე, ანუ ჩემზე რას ამბობენო? და ისინი ეუბნებიან, ზოგი ამბობს იოანე ნათლისმცემელიაო, ზოგიც ელიაო, ზოგიც იერემიაო ან ერთი წინასწარმეტყველთაგანიო; და იესო ქრისტე ეუბნება, თქვენ რას ფიქრობთო? თქვენ რას იტყვით მე ვინ ვარ? და მიუგო სიმონ-პეტრემ და თქვა: „შენ ხარ ქრისტე, ძე ცოცხალი ღმერთისა“ (მთ. 16,16).
ახლა თქვენთან მაქვს კითხვა: რას ფიქრობთ თქვენ, ვინ არის იესო ქრისტე? აი აქტუალური კითხვა, ჩვენ რა პასუხი გვაქვს ამ კითხვაზე, ვინ არის იესო ქრისტე? მივიჩნევთ რომ იგი არის ძე ღმრთისა ცხოველისა? მივიჩნევთ თუ არა რომ, ის ამაღლდა ზეცად, მაგრამ ის ჩვენთანაც არის, ყველაგან არის და ყოველივეს აღავსებს მადლითა თვისითა?! რომ ის ხედავს ყველას და ყველაფერს, და არ არის ადგილი, რომელიც მისთვის უხილავი და მიუწვდომელია?! და რომ ის ჩვენ გულსა და გონებაში არსებულ ფიქრსა და აზრს ხედავს? ჩვენ ეს გვჯერა? და თუ გვჯერა, რატომ არ ეტყობა ეს ჩვენს ცხოვრებას, რატომ არ ვერიდებით მას, რატომ არ ვეკრძალვით?! განა ის არ გვეუბნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი ისე, როგორც მე თქვენ შეგიყვარეთო?! პატივი ეცითო ერთმანეთს?! როგორც ეტყობა ნელთბილია ჩვენი რწმენა, რადგან კიდეც გვჯერა და კიდეც - არა. მთლად ფესვგადგმული არ არის ჩვენში რწმენა, თუმცა რა ვთქვა, არც ეს არის გასაკვირი. ჩვენი დღევანდელი საზოგადოება ხომ უახლოესი წარსულიდან, განდგომილების ეპოქიდან მოვდივართ; მადლობა ღმერთს, კიდევ კარგ მდგომარეობაში ვართ და იმედს გამოვთქვამთ, რომ ნელ-ნელა უფრო და უფრო მყარად დავდგებით უკეთესობის გზაზე, მაგრამ ჯერ-ჯერობით ვერ ვიტყვით, რომ გადალახულია ყველა წინააღმდეგობა და უკვე დავუბრუნდით ღმერთს, რომ ღმერთში ვცხოვრობთ. არა ბატონებო, ეს ასე არანაირად არ არის. დაბრუნება არის მაშინ, როდესაც კონკრეტულად შენ, პიროვნება, ვითარცა თომა მოციქული, იტყვი: „უფალი ჩემი და ღმერთი ჩემი“ ან მეორეს მხრივ, მსგავსად მოციქულ პეტრესი, შეჰღაღადებ: „შენ ხარ იესო ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისა“; და ეს აღიარება დაედება საფუძვლად შენს კონკრეტულ საქმებს, გადაწყვეტილებებს. სამწუხაროდ, უგუნურებას არ აქვს საზღვარი და რამდენადაც ღიმილის მომგვრელია, იმდენადვე ტრაგიკულია მდგომარეობა ადამიანისა, რომელიც თავის თავს, თავის სინდისს „ემალება“ ხოლმე.
დღეს, ასევე გახშირებულია საუბრები მოახლოებული მეორედ მოსვლისა და საშინელი სამსჯავროს შესახებ. ეს აქტიური საუბრები ჩვენ განსაკუთრებით გვესმის იმ დროიდან, როდესაც სრულდებოდა 2000 წელი და მას შემდეგ არ განელებულა; აქ მე უნდა გაგახსენოთ, რომ იესო ქრისტეს განკაცების წინაც ძალიან დიდი მოლოდინები იყო მესიის მოსვლისა. გახსოვთ თქვენ იესო ქრისტესი საუბარი სამარიტელ დედაკაცთან? იაკობის ჭასთან, როდესაც ესაუბრება, მოციქულები წასულები არიან ქალაქში, და იესო საუბრობს ამ ქალთან: „- რომელმან სუას წყლისა მისგან, რომელი მე მივსცე მას, არღარა სწყუროდის უკუნისამდე, არამედ წყალი, რომელი მე მივსცე მას, იქმნეს მის შორის წყარო წყლისა, რომელი ვიდოდის ცხოვრებად საუკუნოდ“ (ინ. 4,14). ამ ისტორიაში არ შევალ ღრმად, მაგრამ გეტყვით, რომ მესიის მოსვლის შესახებ იმ დედაკაცმაც კი იცოდა რომელიც უარყოფილი იყო იმდროინდელ იუდეველთა საზოგადოებისგან: „- ვიცი, რამეთუ მესია მოვალს, რომელსა ჰრქვიან ქრისტე. ოდეს მოვიდეს იგი, მითხრას ჩუენ ყოველი (ინ. 4,25). არათუ იუდეველნი, არამედ მათი საზოგადოების მიერ უარყოფილი ადამიანიც კი მესიის მოლოდინშია.
...და რა მოხდა შემდეგ? აი, მოვიდა მესია, მაგრამ ხალხმა, ვინც მას ელოდა, არ მიიღო იგი. და მიიღო ვინ? წარმართებმა, ვინც ამ ხალხისგან იყო უარყოფისა და დაცინვის ობიექტი და ხშირად შეურაცხყოფისაც.
ბევრ რამეზე უნდა დაგვაფიქროს ჩვენ წმიდა ისტორიამ, რასაც წმიდა წერილი გვამცნობს. ძალიან ხშირად ვფიქრობ იმის შესახებ, რომ დღეს ჩვენ ისე ვცხოვრობთ, თითქოს ჯერ კიდევ ძველი აღთქმის ეპოქაში ვართ, თითქოს არ შეგვხებია არც ქრისტე, არც ახალი აღთქმა, თითქოს არც ჯვარცმა ყოფილა და არც აღდგომა, და არც გამომხსნელობითი მსხვერპლი. სიტყვის დონეზე, ინფორმაციის დონეზე ეს ჩვენ ვიცით, მაგრამ ეს ნაკლებად ეტყობა ჩვენი ცხოვრების შინაარსს. ძალიან მნიშვნელოვანია, თუ როგორ აღიქმება ადამიანში ის, რასაც გადასცემ სულიერი სწავლა-დარიგებისას, მაგრამ კიდევ უფრო მეტად მნიშვნელოვანია, თუ როგორ ასწავლი, როგორ გადასცემ. თქვენ კარგად იცით, რომ მასწავლებელზე ძალიან ბევრია დამოკიდებული და სწორედ ასეთი მასწავლებლები, ასეთი მქადაგებლები, დამრიგებლები იყვნენ მოციქულები პეტრე და პავლე და მათი მემკვიდრეები.
შესაბამისად, ჩვენზე, მღვდელთმთავრებზე, სასულიერო დასზე, რომლებიც ამ სამოციქულო მემკვიდრეობის გამგრძელებლები ვართ, დიდია პასუხისმდებლობის ტვირთი იმაში, თუ რას და როგორ გასწავლით ჩვენს სულიერ შვილებს, რა მაგალითებს, რა მიმართულებას გაძლევთ, რას მოვითხოვთ თქვენგან? სწავლების გარეშე შეუძლებელია მოსწავლისგან მოითხოვო. არაერთხელ მოგვიტანია მაგალითი იმის შესახებ, თუ როგორ ხდება სამხედრო სამსახურში ჯარისკაცის აღზრდა: ჯერ თეორიაში განსწავლიან ახალბედას და შემდეგ პრაქტიკაში უჩვენებს ინსტრუქტორი, თუ როგორ უნდა შეასრულოს ესა თუ ის დავალება. დავალების წარმატებით შესრულება დიდად არის დამოკიდებული იმაზე, რამდენად გასაგებად გადაეცი და რამდენად სწორად უჩვენე მაგალითი. უპირველესად საკუთარ თავს ვუყენებ ამ მოთხოვნას. ჩვენი სამწყსო ჩემგან ელოდებით საზრდოს სულიერს, ელოდებით საფუძვლიან, ცოცხალ, რეალობასა და სიმართლეზე დაფუძნებულ იმედს; გულწრფელობას და არა დიპლომატიას, რასაც ხან პოლიტიკურ ხელოვნებას უწოდებენ და ხანაც ტყუილის ხელოვნებად მოიხსენიებენ. ეკლესიაში, სულიერ შვილებთან ურთიერთობაში, დიპლომატია უცხო და მიუღებელი რამ არის. დიპლომატია დიპლომატებს, პოლიტიკოსებს დავუთმოთ, ხოლო ჩვენს ურთიერთობაში ადგილი მივცეთ გულწრფელობას.
ჩვენ მომავალშიც მოგვიწევს საუბარი არაერთ მტკივნეულ საკითხსა და მოვლენაზე და ამ დროს ყველაფერს თავისი სახელი უნდა დავარქვათ და ვისაუბროთ იმ სინამდვილის შესახებ, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ. თუ ჩვენ ამის გარდაუვალი აუცილებლობა არ გავაცნობიერეთ, ბუნებრივია, ვერც სათანადო დასკვნებს გავაკეთებთ და ვერც წარმატებულ შედეგზე ორიენტირებულ ჩვენს სამომავლო ცხოვრებას დავგეგმავთ. მიგვაჩნია, რომ გონიერი ადამიანები, რომლებიც ფიქრობენ თავის შვილების მომავალზე, ცდილობენ და ზრუნავენ, რომ აწმყოში შეუქმნან მას მყარი საფუძველი; იხარჯებიან ფინანსურად, მატერიალურად, სულიერად, ინტელექტუალურად; თუ ამას მასშტაბებში შევხედავთ, მიგვაჩნია რომ ჩვენი ქვეყნის ცხოვრება, რომელიც ჩვენი დამოუკიდებლობის წლების განმავლობაში ძალიან დიდ სირთულეებს წააწყდა, ჩვენგან ითხოვს განვლილი გზის მრავალმხრივ ანალიზს; განსაკუთრებით, სულიერ საკითხებში .
სახელმწიფო რა არის? - უბრალო აგურის შენობა?
არა! სახელმწიფო არის სისტემა, რომელსაც ადამიანები ქმნიან, ადამიანებისთვის სამსახურად და ამ ადამიანების სამსახურში ისევ ადამიანები დგებიან და თუ მათ დამახინჯებული აზროვნება აქვთ, ისინი ვერ იზრუნებენ სხვისი კეთილდღეობისთვის; ადამიანი, რომელიც დროებითი, წარმავალი, მერკანტილური იდეების სამსახურშია, მარადიულზე ვერც თვითონ იფიქრებს და ვერ სხვებს შეუწყობს ხელს;
ასე რომ, როდესაც ვსაუბრობთ თავთა მოციქულთა, პეტრეს და პავლეს შესახებ, ჩვენ უნდა გვახსოვდეს რომ ეს არ არის მხოლოდ წარსულის თემა, არამედ ეს არის თანამედროვეობის თემა, და ეს არის უაღრესად აქტუალური თემა; მოციქულებრივი ღვაწლისა და სამოციქულო მემკვიდრეობის თემა თითოეულ ჩვენთაგანს ეხება. ...და ეს არ არის თემა მხოლოდ ქადაგებისთვის, რომ მხურვალე სიტყვა წარმოვთქვათ ამბიონიდან, არამედ ეს არის თემა, რომლის შესახებ უნდა ვიფიქროთ და მოქმედებაში მოვიყვანოთ ყოველივე ის, რაც სამოციქულო მემკვიდრეობაში დაგვიცავს, სულიერად გაგვაკეთილშობილებს და ხელს შეუწყობს ჩვენი საზოგადოების წინსვლას მით უფრო, რომ ჩვენი ეკლესიის განსაკუთრებული როლი ჩვენი სამშობლოს ისტორიაში მტკიცე საყრდენს გვიქმნის.
ეკლესიამ მოწამეობის გზა გამოირა დღემდე და დღესაც ასეა, მაგრამ ჩვენ უნდა ვისწვლოთ გარჩევა, სად ცილისწამებაა და სად სიმართლეა, თორემ ჩვენ შეიძლება სიმართლეზე ვთქვათ, რომ ცილს გვწამებენ და პირიქით. არა ბატონებო, ასე არ არის, გონება იმისთვის გვაქვს, რომ ვიფიქროთ, ვიაზროვნოთ, დასკვნები გავაკეთოთ, შეცდომები გამოვასწოროთ და სიკეთე კიდევ უფრო გავაძლიეროთ.
ღმერთმა დაგლოცოთ, წმიდა მოციქულთა თავთა პეტრესი და პავლეს ლოცვით ღმერთმა დალოცოს სრულიად საქართველო და ღმერთმა დალოცოს საქართველოს სამოციქულო ეკლესია, რომლის უმთავრესი ტაძარი სწორედ წმიდა თორმეტი მოციქულის სახელზეა აგებული; ეს არის სვეტიცხოვლის ტაძარი, რომლის დღესასწაულიც არის ხვალ 13 ივლისს, წმიდა ქალაქ მცხეთაში.
ღმერთმა დაგლოცოთ და გაგახაროთ!
ჩვენთან არს ღმერთი!
12.07.2018.